Dzień 9

Dzień po

Jako iż hotel jest jedną wielką niebudzącą zaufania norą z oknami, z łóżka wyskakuję jak nowo-narodzona żeńska wersja Chrystusa. Dziura w nodze? Jaka dziura?! JAKA NOGA?!!
Chcę się stąd wynosić jak najszybciej. No i muszę naprawić mój rower przed południem, jeśli mam dojechać do dzisiejszego miejsca przeznaczenia.

Szczęśliwie udaje mi się znaleźć w okolicy warsztat rowerowy. Niestety, obsługa nie mówi w żadnym innym języku żywym a ja nie jestem w stanie wytłumaczyć im jak bardzo potrzebuję obsługi w trybie pilnym. Na szczęście żona właściciela jest polką, więc coś mi tam dopinguje: dwie godziny i będzie naprawione. Niestety, pokrewieństwo polskie nie procentuje żadną sąsiedzką zniżką. Zastanawiam się nawet, czy nie zostałam dodatkowo opodatkowana cłem na paszport „Made in Poland”. Pfff…

W końcu udaje mi się zostawić Hamburg dla radośniejszych łąk i wód: morza! Asfaltowe drogi po ciuchu zamieniają się w sielskie ścieżki, zabudowa przemysłowa rozpływa się by ustąpić miejsca żółtemu morzu zboża.

Moja noga trochę boli, opatrunek idzie przez połowę piszczeli i zaczyna się za niego zabierać piasek. Z każdym ruchem mięśni czuję, że mięso wokół rany się rozdziera. Apetyczne... Oczywiście to nic w porównaniu z opalenizną w kratki, którą będę miała po zdjęciu opatrunku... ale skoncentrujmy się na jednej sytuacji awaryjnej na raz.

Moja droga zabiera mnie do nadmorskiej miejscowości Wismar, w której czeka na mnie gospodarz CouchSurfing. Serio, ludzie, jeżeli jeszcze się zastanawiacie, po co podróżować, to Wam powiem: dla ludzi spotykanych na drodze. Uprzejmość, czysta i bezinteresowna, której udzielają mi obcy na każdym kroku jest powodem do życia.

Tarik wyjeżdża po mnie na jedną z pomniejszych dróg – pamiętajmy, że akcja rozgrywa się w epoce gdzie internet na komórkę jest drogi i limitowany – i wspólnie kończymy moją 120-kilometrową dniówkę. W domu jedną z kanap zajmują dwie inne CouchSurferki, ale wybyły gdzieś na wieś, więc chata nasza. W menu na wieczór: wino podawane z konwersacją, zamoczone w tarasie z widokiem, serwowane z muzyką na boku. Komary na życzenie.

Przebyta dzisiaj trasa:

KM: 120,32 km
Czas jazdy: 6h55
Średnia prędkość: 19,3 km/h

Całkowity dystans: 803,42 km

Śniadanie pt. biorę co jest.

Warsztat obsługujący w języku polskim.

Powrót do zieleni.

I do moich ulubionych wiatraków (trauma dalej jest).

Wismar 2013.

Winko wieczorową porą.

I to by było na tyle.

Dzień 8

Królewicz na białym… aucie

Nie chcę jechać. Jestem zmęczona. Spędziłam super dzień z koleżanką. Chcę zostać. Najlepiej w łóżku. Ale droga woła, a kiedy ta za Tobą płacze, ani waż się jej odmówić.

Żegnam się z Mimmi i zostawiam ją za horyzontem (jak zową dzisiaj ciepłe kołderki hotelowe…).

Jestem gotowa do boju, full on, nic mnie nie powstrzyma. Szybuję pustymi drogami. Zero aut, ulice całe moje a asfalt gładki… Jestem Królową Szos. Boginią.

Jeśli jeszcze tylko te moje rowerowe rękawiczki by mi się nie odpinały ciągle… Usiłuję więc zapiąć prawą mitynkę lewą rączką (spoko, wiem co robię). Zabójczy błąd, jak się szybko okazuje: ręka, którą trzymam kierownicę obsuwa mi się, tracę kontrolę nad bryką i wpierniczam się prosto w auto. Na szczęście zaparkowane, bez właściciela w polu widzenia, cierpi tylko jego boczne lusterko. Rower i ja, natomiast, rozsmarowujemy się po całej ulicy, jak długa i szeroka.

Trochę jestem poobijana, ale da się przeżyć. Bardziej niepokoi mnie „jajko”, które zdaje się wyrastać z mojej piszczeli. Biorąc pod uwagę, że pojazd mam roklekotany na całej ulicy, mój niemiecki jest nieistniejący a znajomości lokalnych ośrodków medycznych nie posiadam w ogóle, fakt wywabienia z tarapatów przez królewicza w białym wozie można więc uznać za naprawdę dobrą karmę. Królewicz, bowiem, nie tylko odkleja mój rower z asfaltu: zawozi mnie do szpitala i robi za tłumacza ustnego (jest Polakiem!). Piszczelowe „jajko” okazuje się być czymś, co się zapodziało w mojej mięsinie. Oczywiście, patrząc teraz na to przez pryzmat zdjęć, widzę, że było śmiesznie MAŁE. Zapewniam jednak, że bolało równie bardzo, jak gdyby mi byli nogę odrąbali.

Po wyciągnięciu ciała obcego przez lekarza, jestem gotowa do drogi. Tyle, że bez roweru, bez hotelu, jedynie z numerem królewicza w komórce.

Łóżko udaje mi się szczęśliwie znaleźć: w jakiejś melinie zwanej hotelem, no ale dach nad głową jest. Po kilku bezowocnych próbach ustawienia spotkania by odebrać rower, opadła z sił, padam, tak jak stoję, na łóżko, z brzuszkiem wypełnionym czym tam chata bogata. Aż w końcu dzwoni! Rower ma do mnie dojechać o 19. Czyli wcale nie chce go sobie przywłaszczyć i wcale nie mam skończyć na poboczu drogi w walce o stopa. Słodko!

Po odebraniu roweru idziemy na drinki, kolację i długo rozważamy o różnicach pomiędzy tu i tam: Polską, Francją i Niemcami. Nie pamiętam już o czym jeszcze gadamy, ale zostają przyrzeczone jakieś odwiedziny, tu, lub tam…

Przebyta dzisiaj trasa.
KM: 11,04 km
Czas jazdy: 0:39 h
Całkowity dystans: 683,1 km

Królowa Szos.

Takie małe a takie wredne.

Rekord na dystansie. I to by było na tyle.

Dzień 7

Naciśnij pauzę. Włącz “Hamburg”.

Przerwa.

Ale super! Szczególnie, że 600km daje człowiekowi w dupę i naprawdę chce mu się na niej spocząć. A jeszcze szczególniej, jeśli ktoś kogo lubisz dołącza się do ciebie na wakacyjnej pauzie! Ahhh... to uczucie radości kiedy po tygodniu spędzonym w puszczy dostrzegasz na drodze znajomą twarz: trzeba tego doświadczyć aby zrozumieć. A to i tak tylko początek!

Wspaniałą zaletą aktywności fizycznej (i tej rekreacyjnej i tej zawodowej) jest to, że sprawia, że docenia się o wiele bardziej komfort codziennego życia. Trzeba uzupełnić paliwo w ciele, więc jedzenie uwodzi zmysły: zapachy są bardziej intensywne a smaki pełniejsze. Posiłek z drugim człowiekiem w ładnym miejscu okazuje się spełnieniem marzeń. Usiądnięcie (albo rzeczownik odczasownikowy od „usiąść”) zmęczonym ciałem na czymkolwiek jest prawdziwym luksusem a leniwy spacer po mieście klasyfikuje się do kategorii masażu na całe ciało. A to wszystko w towarzystwie kręconych lodów, no bo prziecież jest lato a poza tym ciągle jesteś głodna...

I tak też dokładnie spędziłyśmy nasze wspólne 1-dniowe wakacje z Mimmi. Przebierałyśmy nogami tylko po to, żeby zmienić współrzędne z kafejki na park, na rynek, na miejską plażę i dotrzeć do koktajli. Z ławki na trawkę i do hamaka.

To był naprawdę super dzień. Dzięki Mimmi

Śniadanko pierwsza klasa.

Hamburg i słynny park z fontannami.

Ławka, trawa, kamol - obolały nie wybrzydza.

Rathaus.

Dzień 6

Prosto. Kurna. Do. Celu.

Wyjechałam. Zapadało. Dojechałam.

Przebyta dzisiaj trasa:
KM: 110,57 km
Czas jazdy: 5h03
Średnia prędkość: 21,8 km/h

Całkowity dystans: 627,1 km

WarmShowerowe śniadanie u Jutty.

Prosto...

...w...

...las.

I to by było na tyle.

Dzień 5

Rozluźniamy pośladki

Wczoraj pisałam, że podekscytowana odgrzebanymi wspomnieniami, jak stałam tak wszystko rzuciłam i pojechałam karnąć się po Turcji. Dzisiaj natomiast mogę dodać... Tajlandię do listy krajów, które odwiedziłam na bicyklu...

Trzy lata minęły, a jam dopiero na 5. dniu mojej 2013-wyprawy.

Niektórzy nazwą to „wiecznym odkładaniem na później”... „złym zarządzaniem czasem”... „jeszcze gorszą umiejętnością bloggowania”...Ja to bym raczej powiedziała, że „wprost przednio jeżdżę na dwu-śladzie (a nieco gorsze wyniki osiągam w pisaniu)”.

Po nocy niekończączej się dyskusji z moim męskim klonem i niewystarczającej ilości snu, zostałam przywitana królewskim śniadaniem. Tak bardzo nie chciałam opuszczać tych wspaniałych ludzi, że śniadanie zaczęło przęciągać się w obiad (że nie brunchujemy, znaczy?!).

Ruszyłam w konću mój jeden ślad i wybyłam na niemiecką prowincję. Tak naprawdę to nic ciekawego do zdania nie mam, poza tym, że po zielono-monotonnych 133 km dotarłam do Bremen. Zmęczona i spragniona, zatrzymałam się w sklepie po piwo. Niepierwszej świeżości i z butelką alkoholu w ręce, okazałam się hitem wśród lokalnego elementu bezdomnego. Zagadał do mnie bywalec lokalu i zaczęliśmy rozmawiać o życiu poza konwencjami społecznymi, na rozerze, wolni by pojechać gdzie nam się tylko podoba. Ciekawe jak odpowiedni kontekst społeczny (a raczej jego brak) pomaga mi rozluźnić pośladki...

Skoczyłam po jeszcze jedną butelkę (wina) i udałam się do mojej gospodyni WarmShowers, Jutty, która czekała na mnie z pyszną kolacją.

Przebyta dzisiaj trasa:
KM: 133,86 km
Czas jazdy: 6h55
Średnia prędkość: 19,3 km/h

Całkowity dystans: 561,5 km

Brunch z .przyjaciółmi.

A to to, to co?

Ja i mój osobisty klon.

Zielono, zielono... nudno...

Bremen dzisiaj...

Bremen wczoraj...

I to by było na tyle.

Dzień 4

Królewicz na białym... rowerze

Dzień czwarty wypełniony był zbyt dużą ilością wrażeń, nawet jak dla mnie. Na wszystkich poziomach.

Zacznijmy od sprawy tak niewinnej jak ten wpis. W razie gdyby nie było to oczywiste, chociaż dla tych, którzy śledzą ten blog jest to jasne: nie spisuję moich rowerowych historii na bieżąco. Nielicznymi razy rzeczywiście mi się to udało, ale cudem gdyż moje rowerowe wypociny zazwyczaj rodzę będąc z powrotem w domu. Czasami zaraz po, kiedy moja pamięć jeszcze świeża, czasami dopiero po roku, kiedy w końcu udało mi się uspokoić i postanawiam, że mogę pokazać światu zdjęcia nawet jeśli z tyłu nie ma kontekstu historycznego (zresztą, kto dzisiaj jeszcze czyta?!). Sezon 7. spisuję, raz jeszcze, rok później. Jak? Procedura polega na przeglądaniu i wybieraniu najlepszych zdjęć na stronę a następnie na kapitalizowaniu wspomnień, które odkopały one z niepamięci.

Oglądając zdjęcia, przeniosłam się do przeszłości tak realistycznej jak teraźniejszość. Cofnęłam się myślą do zapomnianego, przypomniałam sobie przygodę, podniecenie... Przypomniało mi się, że po kolacji konwersacja zaczęła dryfować w kierunku rowerowania (zdziw?) i, że Halbe zaczął pokazywać nam zdjęcia i opowiadać o wyprawie do Turcji. Przypomniało mi się jaka byłam zaczarowana oglądanymi niecodziennymi krajobrazami, naturą, zabytkami... Odżyły mi w pamięci anegdoty Halbe o dziko pasących się psach oraz nigdy-niekończącym strumieniu herbaty tak chętnie proponowanej przez lokalnych mieszkańców. Wszystko tom a szczególnie myśl o udaniu się do Turcji, wywołało we mnie ponowny przypływ adrenaliny. Tak jak wtedy, rok temu, na tej kolacji u Halbe. Przypomniała mi się również na pół-pijana przysięga jaką wtedy podjęłam sama ze sobą (było późno i byłam naprawdę ledwo-ciepła), iż następną moją podróż odbędę w Turcji właśnie...!

Kiedy odżyły we mnie te wszystkie wspomnienia i emocje, tak się podekscytowałam, że jak stałam tak wszystko rzuciłam! Ogarnęłam bilety lotnicze, kraj, możliwe trasy oraz wakacje w pracy i zaledwie 1 miesiąc później lądowałam w gorętszej-niż-piekło Ankarze i wyruszałam w trasę przez Turcję (sezon 8: Ankara – Istnabuł).

No i tak teraz spisuję mój 4 dzień 7. sezonu rowerowania 1-2 lata później...

Oczywiście, im dłużej się zwleka tym pamięć bardziej kaleka. Jestem więc ograniczona do pamięci zapisanej w zdjęciach... Oby tych przynajmniej było sporo, bo dzień ten był naprawdę przełomowy!

Odcinek 4. składał się z:

- wyjechaniu w moje znane nieznane; 

- złapaniu kapcia 5 km po starcie, tuż przed wybuchem ulewy;

- bycia wybawioną z opresji przez królewicza na lśniącym rowerze;

- wpadnięciu na Halbe na 125. kilometrze trasy;

- spokatniu mojego KLONA, mojego DOKŁADNIE-IDENTYCZNEGO ja albo mojego odseparowanego w przeszłości bliźniaka syjamskiego, w wersji męskiej: Leo!

Ciąg dalszy kiedy indziej...

Przebyta dzisiaj trasa:
Dystans: 135,08 km
Czas jazdy: 7h00
Średnia prędkość: 19,2 km/h

Całkowity dystans: 427,6km

 Dzień rozpoczął się niepozornie.

 Ja wyruszłam w swoją drogę a Halbę w swoją.

Po zaledwie kilku skrętach musiałam wymienić dętkę.

Ponownie niczego się nie nauczyłam, 

gdyż tam gdzie rower do góry nogami i cyklistKA, tam i znajdzie się królewicz!

A po wzmacniającej przękąsce...

...królewicz postanowił odprowadzić mnie te kilkadziesiąt kilometrów.

Przez knieje i moczary...

... po grodziska i kaszetele...

...wprost do knajpy na obiad!

Nasze drogi rozeszły się gdzieś w puszczy.

Lecz rychło spotkałam znajomą mi twarz (Halbe, zapodaj tym zdjęciem!).

Noc (jakże krótką!!!) spędziłam na niekończącym niedowierzaniu:

znalazłam swój męski odpowiednik: Karolinę w wydaniu Leo!!!

I to by było na tyle.

Dzień 3

Afsluitdijk? Że co proszę?!

Dzisiejszy dzień będzie o ludziach.

Ale od początku. Poprzedniego wieczora, goszczący mnie Aldo ostrzegł mnie, że w jego pokoju gościnnym panuje coś w rodzaju „klątwy łóżka”. Ludzie obiecują sobie, że wstaną o tej albo o tamtej, ale jak przychodzi co do czego, to nie mogą się od tego łóżka odkleić.

Biorę ten fakt pod uwagę i w pełni przygotowana na trudny poranek, ustawiam budzik na 9 aby móc wyruszyć koło 10. To dosyć późno jak na mnie ale potrzebuję się wyspać, jeśli mam nie umrzeć na dniach. Dziewiąta jednak wybija, a ja jak wściekła wciskam przycisk „DRZEMKA”. Umówmy się, że postanowiłam nie być tą, która przerwie „klątwę łóżka”....

Poprzedniego wieczoru zajął się mną Aldo natomiast rano pieczę nade mną sprawować będzie jego dziewczyna, Lieske. Jeszcze nie dane było nam się spotkać, bo pracowała do późna w nocy. Lies puka do mojej sypialni po 10tej – gdyż po mnie ani widu ani słychu, ani o dziewiątej ani o dziesiątej – co jest odpowiednią motywacją, żeby się w końcu zwlec z wyra po 11tej...

Śniadanie jest podane nie tylko z upragnioną kawą ale również dobrą rozmową. Delektuję się nimi leniwie i opóźniam moment odjazdu. Chciało mi się „więcej ludzi” więc więcej ludzi dostaję. Ale droga uporczywie wzywa i kilometry też. Co ważniejsze, to czeka na mnie cała rzesza osób, nieco dalej na drodze. Jedna z nich jest nawet powodem, dla którego nie odłożyłam mojego wyjazdu na później pomimo niesprzyjających warunków nieprzespanej pierwszej nocy i rewolucji żołądkowych (o, czyżbym zapomniała o nich wspomnieć?).

Postanawiam kontynuować wczorajszą trasę pociągiem na północ o kilka dodatkowych kilometrów. I kiedy w końcu udaje mi się ruszyć tyłek – grubo po południu ale bez napinania i pewna swojej decyzji – kieruję swoje dwa koła do dworca. Pedałować zacznę dopiero około 14tej albo i nawet 15tej, więc muszę mądrze obrać cel podróży. Wybór pada na swojsko brzmiącą mieścinę o nazwie Anna Paulowna. Dzisiejsza przejażdżka będzie zwięzła i konkretna, gdyż jechać będę po najdłuższej z Holenderskich zapór wodnych: Afsluitdijk. A tam można tylko prosto i do celu.

Chyba wszyscy długodystansowcy znają to uczucie: kiedy spotykając podobnego nam zapaleńca, w momencie wymiany spojrzeń, nawiązuje się między nami niewymówiona acz głęboka nić porozumienia.

Ta nić pojawia się na przykład, kiedy mijam jadącego sobie starszego faceta i jego prawie muzealną wyścigówkę. Zagaduje mnie po holendersku i z moich resztek niemieckiego rozumiem, że pyta o standardowe: skąd, gdzie i dokąd potem. Okazuje się, że również jedzie do Den Oever (gdzie zaczyna się tama) i postanawia mi potowarzyszyć. Uwielbiam jeździć z okolicznymi rowerzystami, gdyż oni zawsze znają trasę (tą najlepszą!) i mogę po prostu się odprężyć i pedałować ślepo za nimi, bo oni będą wiedzieć gdzie i kiedy skręcić.

Ale, dzięki bogu, że oprócz bycia rowerzystką jestem również lingwistką! Facet jest uroczy i próbuje ze wszystkich sił się ze mną dogadać... tyle tylko, że nie mówi ani słowa w żadnym innym języku (żywym bądź nie). Moje dogorywające szczątki niemieckiego umożliwiają mi wyłapać momenty, w których mogę się uśmiechnąć lub pokiwać głową... Facet tak jest zadowolony z naszej wspólnej jazdy, że „podwozi” mnie aż do samej bariery Afsluitdijk.

Do przejechania mam 30km, w jednej prostej linii. Niemożliwością jest tu zbłądzenie, więc powinnam znaleźć się po drugiej stronie za półtorej godziny. 

 Trzydzieści kilometrów, jak odmierzonych linijką.

Po półtorej godzinie jestem rzeczywiście po drugiej stronie zapory. Pod jej koniec wyprzedzam kilka grup rowerzystów. Łał, wygląda na to, że aż tak się nie ślamazarzę! Czy może chodzi tu bardziej o zbawienny wpływ dobrze przespanej nocy? Dobra noc może naprawdę zmienić życie...

Inną zmienioną rzeczą po tej stronie tamy są krajobrazy. Są w nich i stada owiec i urocze miasteczka. A także turbiny wietrzne. Jedna na każdym gospodarstwie – pomyśleć można, że to wiejski odpowiednik zwierzątka domowego albo coś!

Region jest przepełniony spokojem i czuć w nim swojskość, która dostępna jest tylko z wewnątrz. Tym bardziej się cieszę, że będę miała okazję poznać to miejsce od środka, dzięki tej jednej osobie, którą tak bardzo chciałam zapoznać: gospodarza Warm Showers – Halbe.

Warm Showers to strona podobna do Couch Surfingu, z tymże wszyscy na niej zapisani są rowerzystami. Halbe jest moim pierwszym gospodarzem WS i od dłuższego czasu raduje się nadchodzącym spotkaniem.

Ta wspaniała znajomość WS rozpoczęła się od wymiany kilku wiadomości przez stronę. Komunikacja z Halbe była doświadczeniem samym w sobie: szybka, zajmująca – rozrywka w stanie czystym.

Uwaga na marginesie: uważam się za powolną pisarkę. Nie lubię zbytnio pisania, a jednak siedziałam do późna w nocy i odpisywałam jak opętana na super emaile Halbe. To właśnie to poczucie porozumienia, o którym pisałam wcześniej, zmotywowało mnie do trzymania się mojego planingu pomimo pewnych trudności na linii startu.

Kilka kilometrów przed dzisiejszym celem esemesuję do Halbę by się zapowiedzieć. Nawet się nie orientuję że mam odpowiedź, w której oznajmia mi, że wyjeżdża mi naprzeciw i spotkamy się w połowie drogi. Możecie sobie więc wyobrazić jakie mam ździwko, kiedy nagle jakiś rowerzysta jadący w moją stronę do mnie macha i się uśmiecha od ucha do ucha. Podjeżdża do mnie:

- Karolina, prawda?
- Taaa... ale skąd... czy ty... Halbe?
- Tak jest! Postanowiłem po ciebie wyjechać i tylko miałem nadzieję, że wyjadę po ciebie na dobrą drogę. No i jesteś!
- Eeee... bo wjechałam nie na tą co trzeba?
- Nie, ale że wszystkie drogi prowadzą do domu, wybrałem jedną i rozglądałem się na prawo i lewo, żeby móc cię w razie czego wypatrzeć na horyzoncie.

Pozostałe 10km pozostawiamy za sobą w mgnieniu oka i w szybko rozkręconej pogawędce. Kiedy dojeżdżamy na gospodarstwo i zostawiamy rowery w ogromnej stodole, nic nie sugeruje tego, że mieszkalna część posesji jest nowoczesnym, dizajnerskim cudeńkiem. Prawdziwy ukryty diament.

Poznaję żonę Halbę oraz dwóch innych rowerzystów, których rodzina nocuje tego samego wieczoru. Kolacja się robi, więc wskakuję pod prysznic, ogarniam się i schodzę na wieczór w tematyce „jak u przyjaciół”.

I jak często bywa, jest dużo gadania, śmichów-chichów i, jak zwykle, za mało czasu... Dzielimy się, oczywiście, rowerowymi-przygodami a Halbe swoimi ostatnimi zdjęciami z wyprawy do Turcji. Po zapoznaniu się z jego opowieścią i niesamowitymi zdjęciami, decyduję z miejsca, że terenem mojej przyszłej wyprawy będzie właśnie ten kraj.

Ale zanim znowu się zapowietrzę z podniecenia, widzę, że czas do łóżka, więc grzecznie wskakuję w piżamę. Jutro będzie dniem długim, więc jeśli chcę dojechać gdziekolwiek w okolice mojego jutrzejszego celu, powinnam być już pod pierzynką.

Przebyta dzisiaj trasa:
Dystans: 69,76 km
Średnia prędkość: 18,3 km
Czas jazdy: 3:49 h

Dystans całkowity: 292,4 km

Prosto i do celu. Zbłądzić nie można.

 Bike selfie...

I to by było na tyle.

Dzień 2

Czy to już jest koniec?

Budzę się w bólach i cierpieniu po upojnej, długo-oczekiwanej nocy. Przypomnę: dnia wczorajszego padłam martwa na łóżko po przejechaniu prawie 130km, które to wyrobiłam po nocy długiej i szerokiej na 3 godziny. Tak bym chciała móc nie obudzić się... nigdy. Ściągam się jednak z łóżka, na dole słyszę już bowiem krzątających się gospodarzy.

A goszczę u uroczej pary, seryjnych Couch Surferów, Wim i Marjan, którzy, nota bene, również kochają rowery. Marjan jest odważną, przemieszczającą się tylko bicyklem, i to nawet w ciemnych zakamarkach miasta, panią w wieku mojej mamy, a Wim to zasuwający codziennie 50 km adept roweru poziomowego.

Ludzie, u których się zatrzymuję w czasie moich wypraw, to materiał na osobną książkę. To dzięki nim moje eskapady są w ogóle możliwe. Dzięki nim, mimo iż podróżuję samotnie, pod koniec dnia nie jestem sama. Są jak rodzynki w cieście drożdżowym: niespodziewanie i słodko urozmaicają monotonię mojej codziennej rutyny rowerowej. I zawsze mi ich mało!

...ściągam się więc z tego łóżka, plując sobie w brodę, że następnym razem powinnam na każdy dzień jeżdżenia przewidzieć jeden dzień odpoczynku, aby móc w pełni nacieszyć się ludźmi, u których goszczę. Śniadanie, ogarnięcie się, obudzenie (tak tak, w takiej kolejności), no i w drogę.

W promieniach porannego słońca, mijam jadących do pracy rowerzystów. Oni do swojej rutyny, a ja już w swojej. Szybko docieram do Middelburgu, w którym, w końcu, jakieś kanały i nawet jeden młyn zaliczam. No a potem prosto po płaskim, z jednej wyspy na drugą. Wyspy, według opisu trasy EuroVelo, miały być pięknymi wydmami, o ograniczonym ruchu samochodów. Jednak większość tego odcinka to region o krajobrazie bardzo przemysłowym, z urzędującymi tu, na skalę także przemysłową... mewami. Przejeżdżam bowiem przez potężne, szaro-bure tamy, postawione przez rząd holenderski aby chronić kraj przed nawracającymi powodziami.

Widokami nie mam się więc co napawać, wiatr mi w twarz ale przynajmniej jest prosto i do celu. Na jednej z takich zapór wodnych zaczyna mi przed oczyma majaczyć flaga polska. Przyśpieszam, doganiam: tak! Rowerowi-rodacy! Wyraźnie miło zaskoczeni moim polskim „witam”. Wymieniamy się standardowymi rowerowymi uprzejmości: „a skąd?”, „a dokąd?”, „a ile kilometrów?” itp., itd. Zwięzłe acz do celu. Kolega i koleżanka jadą „spalić się” w Amsterdamie. No to okej! No ale my tu gadu gadu, a jechać trzeba, więc nasze drogi wkrótce się rozjeżdżają.

Docieram do kolejnej zapory wodnej, która bardziej niż tamą jest wylęgarnią... kite surferów. Widok niesamowity, acz niestety nie daje się łatwo na aparat przełożyć.

Po lewej morze, ja tnę rowerową autostradą, a po prawej, wolniej ode mnie!, ciągnie się stara kolejka parowa. Pozytywnie!

Mniej pozytywne jest jednak to, że umieram. Boli mnie całe ciało. Coś strasznie trudne to rowerowanie. Nie pamiętam, żeby moje poprzednie wyprawy były tak bolesne. Notorycznie się zatrzymuję, bo nie mogę zwyczajnie na siodełku wysiedzieć. Bez wchodzenia w szczegóły, boli mnie tyłek po prostu, ręce, tak, że kierownica się ich nie trzyma, a plecy i szyja dobijają trzymające się mnie resztki siły i energii. Dlaczego??? O co chodzi? Przecież zawsze tak dobrze nam było z moim rowerem... Co jest nie tak?

Kiedy na kolejnym przystanku na plaży omal nie zasypiam na pół dnia, dochodzę do wniosku, że dużo mogę, ale organizmu nie oszukam. Nie dospałam te kilka dni przed wyjazdem i ciało każe mi teraz za nocne szaleństwa zapłacić. Oprócz tego wlokę ze sobą trwający już ponad 2 tygodnie kaszel... hmmm, może czas na przerwę?

Na liczniku mam już prawie 90 km a do celu zostało mi jeszcze jakieś 60... W normalnych warunkach, tzn. gdybym była wyspana i nie chorowała od 2 tygodni, 150 km po płaskim to żadna sztuka zrobić. W warunkach aktualnych jednakże, dogorywam, umieram, nienawidzę roweru, chcę zapaść w śpiączkę i nigdy na nogi już nie powstać. Okej. Potrzebuję przerwy. Jestem tuż pod Rotterdamem, postanawiam zeskoczyć tu z roweru i wskoczyć do pociągu.

Dzień ten moralnego niepokoju kończę u kolejnych Couch Surferów, Aldo i Lies. Kolega Aldo raczy mnie kolacją, pełną pasji konwersacją, a wieczór puentujemy piwem na plaży. Boże, jak wspaniale jest tak sobie siedzieć nie ruszając żadną z kończyn...

Bilans dnia: ujm na honorze – 1, rowerowych ofiar śmiertelnych – 0.

Przebyta dzisiaj trasa:
Dystans: 93,7 km
Czas jazdy: 5h08
Średnia prędkość: 18,2km/h

Dystans całkowity: 222,6 km

Rowerem do pracy.

Mój pierwszy holenderski młyn.

Plaża plażą...

...tylko obym nie przysnęła!

Barier wodnych profil drugi.

Rowerowa nadmorska autostrada.

I to by było na tyle.